តាមប្រពៃណីរបស់លោក សាយាគ្យី អ៊ូបាឃិន
សំណួរ និង ចម្លើយអំពីបច្ចេកទេសវិបស្សនាកម្មដ្ឋាន
ហេតុដូចម្តេចបានជាវគ្គសិក្សាមានរយៈពេល 10 ថ្ងៃ?
តាមការពិត វគ្គសិក្សាដប់ថ្ងៃគឺជារយៈពេលតិចបំផុត។ រយៈពេលនេះផ្ដល់នូវលំនាំដើមចាំបាច់ និង មូលដ្ឋានរបស់បច្ចេកទេស។ ដើម្បីចម្រើនលូតលាស់ក្នុងការបដិបត្តិ កិច្ចការនេះត្រូវធ្វើមួយជីវិត។ ការពិសោធជាច្រើនជំនាន់កន្លងមកបានបង្ហាញឲ្យឃើញថា បើវិបស្សនាត្រូវបានបង្រៀនក្នុងរយៈពេលតិចជាង 10 ថ្ងៃ សិស្សមិនអាចចាប់បាននូវការពិសោធគ្រប់គ្រាន់ក្នុងបច្ចេកទេសទេ។ តាមប្រពៃណី វិបស្សនាត្រូវបានបង្រៀននៅកន្លែងស្ងាត់ក្នុងរយៈពេលប្រាំពីរអាទិត្យ។ នៅដើមសតវត្សរ៍ទី 20 គ្រូអាចារ្យនៅក្នុងប្រពៃណីនេះបានចាប់ផ្ដើមធ្វើការពិសោធន៍ជាមួយវគ្គសិក្សាដែលមានរយៈពេលខ្លីដើម្បីសម្របទៅតាមភាពមមាញឹកនៃការរស់នៅ។ គេបានសាកល្បងវគ្គសិក្សា 30 ថ្ងៃ, 2 សប្ដាហ៍, 10 ថ្ងៃ, ចុះរហូតដល់ 7 ថ្ងៃ ហើយគេបានរកឃើញថា វគ្គសិក្សាតិចជាង 10 ថ្ងៃ មិនមានរយៈពេលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ធ្វើឲ្យចិត្តមានលំនឹង និង ធ្វើការដល់ទីជម្រៅជាមួយបាតុភូតចិត្ត និង កាយបានឡើយ។
តើខ្ញុំត្រូវចម្រើនកម្មដ្ឋានប៉ុន្មានម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ?
រាល់ថ្ងៃចាប់ផ្ដើមពីម៉ោង 4 ព្រឹក ដោយមានសំឡេងជួងដាស់ ហើយបន្តធ្វើការរហូតដល់ម៉ោង 9 យប់។ គឺមានរយៈពេលប្រហែល 10 ម៉ោង ក្នុងការចម្រើនកម្មដ្ឋានក្នុងមួយថ្ងៃៗ ដោយមានទាំងការឈប់សម្រាកជាប្រក្រតីផង។ រាល់ពេលល្ងាច វេលាម៉ោង 7 មានការចាក់វីដេអូនៃធម្មទេសនារបស់លោកគ្រូ ស.ន. ហ្គោឥនកា សម្រាប់ឲ្យសិស្សចម្រើនកម្មដ្ឋានបានយល់អំពីការពិសោធរបស់គេនៅថ្ងៃនោះ។ ការកំណត់ពេលនេះបានបង្ហាញឲ្យឃើញថា មានដំណើរការល្អ និង មានប្រយោជន៍ចំពោះសិស្សរាប់រយ រាប់ពាន់នាក់ជាច្រើនទសវត្សរ៍កន្លងមក។
តើប្រើភាសាអ្វីនៅក្នុងវគ្គសិក្សា?
ការបង្រៀនធ្វើឡើងតាមរយៈការចាក់ខ្សែអាត់របស់លោក ស.ន. ហ្គោឥនកា ជាភាសាអង់គ្លេស ឬ ភាសាហ៊ិនឌី ជាមួយគ្នានឹងការប្រែជាភាសារបស់អ្នកស្រុក។ ខ្សែអាត់បកប្រែមានស្ទើរតែគ្រប់ភាសាសំខាន់ៗនៅក្នុងពិភពលោករាប់បញ្ចូលទាំងភាសាអង់គ្លេសផង។ បើគ្រូបង្រៀនដែលដឹកនាំវគ្គសិក្សាមិនអាចនិយាយភាសារបស់អ្នកស្រុកបានល្អទេ នោះនឹងមានអ្នកប្រែភាសានៅទីនោះដើម្បីជួយអ្នក។ តាមធម្មតា ភាសាមិនមែនជាឧបសគ្គទេចំពោះអ្នកដែលមានបំណងចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្សា។
តើត្រូវបង់ថ្លៃប៉ុន្មានសម្រាប់វគ្គសិក្សានេះ?
សិស្សចាស់ម្នាក់ៗបានធ្វើការបរិច្ចាគទាននេះចំពោះសិស្សម្នាក់ៗដែលចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្សាវិបស្សនានេះ។ ឥតមានការបង់ថ្លៃបង្រៀន ឬ បន្ទប់ ការស្នាក់នៅ និង ម្ហូបអាហារទេ។ គ្រប់វគ្គសិក្សាវិបស្សនាទាំងអស់នៅទូទាំងពិភពលោកត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយសារតែការបរិច្ចាគទានស្ម័គ្រចិត្តជាមូលដ្ឋាន។ នៅពេលបញ្ចប់នៃវគ្គសិក្សារបស់អ្នក បើអ្នកបានទទួលប្រយោជន៍ពីការពិសោធក្នុងវគ្គសិក្សា អ្នកអាចធ្វើការបរិច្ចាគទានសម្រាប់វគ្គសិក្សាក្រោយៗទៀត ស្របតាមសទ្ធា និង លទ្ធភាពរបស់អ្នក។
តើគ្រូបង្រៀនក្នុងវគ្គសិក្សានីមួយៗបានទទួលប្រាក់កម្រៃប៉ុន្មានដែរ?
គ្រូបង្រៀនឥតមានទទួលកម្រៃជាប្រាក់ ជាអំណោយផ្សេងៗ ឬ ជាសម្ភារៈអ្វីទេ។ គ្រូបង្រៀនត្រូវតែមានការផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពផ្ទាល់ខ្លួន។ ដូច្នេះមានន័យថា គ្រូបង្រៀនខ្លះមានពេលតិចសម្រាប់បង្រៀន ប៉ុន្តែវាបង្ការមិនឲ្យមានការឆ្លៀតយកកម្រៃពីសិស្ស និង ការធ្វើពាណិជ្ជកម្ម។ នៅក្នុងប្រពៃណីនេះ គ្រូបង្រៀនវិបស្សនាបានផ្តល់នូវការបម្រើដ៏បរិសុទ្ធចំពោះអ្នកឯទៀត។ អ្វីដែលគេបានទទួលគឺ ការពេញចិត្តដោយបានឃើញជនឯទៀតបានទទួលសុភមង្គល នៅពេលចប់វគ្គសិក្សា 10 ថ្ងៃ។
ខ្ញុំមិនអាចអង្គុយពែនភ្នែនបានទេ។ តើខ្ញុំអាចចម្រើនកម្មដ្ឋានបានឬទេ?
ប្រាកដជាបាន។ គេជូនកៅអីទៅឲ្យអ្នកដែលមិនអាចអង្គុយបានស្រួលនៅលើក្តារក្រាល ដោយសារភាពជរា ឬ ដោយមានបញ្ហាផ្លូវកាយផ្សេងៗ។
ខ្ញុំត្រូវបរិភោគអាហារពិសេស។ តើខ្ញុំអាចយកម្ហូបផ្ទាល់ខ្លួនមកបានឬទេ?
បើគ្រូពេទ្យរបស់អ្នកបានបង្គាប់ឲ្យទទួលទានម្ហូបពិសេស សូមប្រាប់ឲ្យយើងដឹង នុ៎ះយើងនឹងពិនិត្យមើលតើយើងអាចបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់អ្នកបានឬទេ។ បើម្ហូបនោះមានភាពពិសេសខ្លាំងពេក ឬ អាចមានទំនាស់ក្នុងការចម្រើនកម្មដ្ឋាន យើងអាចសុំឲ្យអ្នករង់ចាំរហូតដល់អ្នកអាចផ្លាស់ប្តូរអាហារបាន។ យើងសូមអភ័យទោស ប៉ុន្តែសិស្សត្រូវមានការជ្រើសរើសតែក្នុងចំណោមម្ហូបដែលគេផ្តល់ជូន ជាជាងយកម្ហូបផ្ទាល់ខ្លួនមក។ ជនភាគច្រើនបានយល់ឃើញថា មុខម្ហូបដែលគេផ្តល់ឲ្យសមរម្យល្មមនឹងជ្រើសរើសបាន ហើយគេមានសេចក្តីរីករាយនឹងម្ហូបបន្លែផ្លែឈើសាមញ្ញនេះ។
តើស្ត្រីមានផ្ទៃពោះអាចចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្សាបានឬទេ? តើមានការរៀបចំ ឬ បទបញ្ជាពិសេសសម្រាប់ស្ត្រីទាំងនោះឬទេ?
ប្រាកដណាស់ ស្ត្រីមានផ្ទៃពោះក៏អាចចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្សាបានដែរ ហើយស្ត្រីជាច្រើនមកចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្សា នៅចំពេលដែលមានផ្ទៃពោះដើម្បីឆ្លៀតឱកាសល្អធ្វើការបដិបត្តិឲ្យបានយ៉ាងជ្រៅ និង យ៉ាងស្ងាត់នៅក្នុងរយៈពេលពិសេសនេះ។ យើងសួរបញ្ជាក់ស្ត្រីទាំងនោះថាតើគេមានការទុកចិត្តអំពីស្ថិរភាពនៃការមានផ្ទៃពោះរបស់ខ្លួនឬទេ មុននឹងដាក់ពាក្យសុំចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្សា។ យើងផ្តល់អាហារបន្ថែមឲ្យ ហើយសុំឲ្យពួកគាត់បដិបត្តិតាមសម្រួល។
ហេតុអ្វីបានជាវគ្គសិក្សាត្រូវបានបង្រៀននៅក្នុងភាពស្ងៀមសា្ងត់?
សិស្សទាំងអស់ដែលចូលរួមវគ្គសិក្សាត្រូវតែរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ “អរិយស្ងាត់” គឺការស្ងៀមស្ងាត់ដោយកាយវិការ, ដោយការនិយាយស្តី និង ដោយចិត្ត។ សិស្សទាំងអស់យល់ព្រមមិនទាក់ទងនឹងសិស្សឯទៀត។ ប៉ុន្តែ សិស្សមានសេរីភាពក្នុងការនិយាយទាក់ទងជាមួយអ្នកអភិបាលអំពីសម្ភារៈដែលគេត្រូវការ ឬ និយាយជាមួយគ្រូបង្រៀន។ ភាពស្ងៀមស្ងាត់ដាច់ខាតត្រូវតែរក្សាក្នុងរយៈពេល 9 ថ្ងៃដំបូង។ នៅថ្ងៃទី 10 សិស្សអាចនិយាយទាក់ទងគ្នាឡើងវិញបានដើម្បីឲ្យមានការប្រុងប្រៀបរៀបចំខ្លួនចូលក្នុងជីវភាពរស់នៅជាធម្មតាឡើងវិញ។ ការបន្តបដិបត្តិជាប់រហូតគឺជាគន្លឹះសម្ងាត់នៃជោគជ័យនៅក្នុងវគ្គសិក្សានេះ។ ភាពស្ងៀមស្ងាត់ជារបស់សំខាន់មួយក្នុងការរក្សាបន្តការបដិបត្តិជាប់រហូតនេះ។
តើខ្ញុំអាចបានដឹងប្រាកដថា មានលទ្ធភាពនឹងចម្រើនកម្មដ្ឋានតាមរបៀបណា?
ចំពោះជនណាម្នាក់ដែលមានសុខភាពសមល្មម តាមផ្លូវកាយ និង ចិត្ត ហើយចូលចិត្តពិតប្រាកដ និង មានបំណងខំប្រឹងប្រែងដោយស្មោះ ការចម្រើនកម្មដ្ឋាន (រាប់បញ្ចូលទាំង “អរិយស្ងាត់” ផង) មិនពិបាកទេ។ បើអ្នកអាចធ្វើតាមបទបញ្ជាទាំងឡាយបាន ដោយអំណត់ និង ដោយយកចិត្តទុកដាក់ជាទីបំផុត អ្នកប្រាកដជានឹងអាចទទួលនូវលទ្ធផលល្អប្រសើរពិតប្រាកដជាមិនខាន។ ថ្វីបើវាហាក់ដូចជាពិបាកខ្លាំងណាស់ក៏ដោយ កម្មវិធីសម្រាប់មួយថ្ងៃៗ មិនជាពិបាកពេក ឬក៏ស្រួលពេកដែរ។ លើសពីនេះ វត្តមាននៃសិស្សឯទៀតដែលបដិបត្តិដោយយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងបរិយាកាសពោរពេញដោយសន្តិភាព និង ភាពសមរម្យបានផ្តលនូវការជួយគាំទ្រយ៉ាងសម្បើមចំពោះការខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នក។
តើមានអ្នកដែលមិនគួរចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្សាឬទេ?
ប្រាកដណាស់ ជនខ្លះដែលមានកម្លាំងកាយខ្សោយពេក មិនអាចធ្វើតាមកាលវិភាគបាន ជននោះនឹងមិនអាចទាញយកប្រយោជន៍ពីវគ្គសិក្សានេះបានទេ។ ដូចគ្នានេះដែរ អ្នកដែលមានជំងឺវិកលចរិត ឬ អ្នកដែលមានភាពរំជួលចិត្តខ្លាំងពេក ក៏មិនអាចទាញយកប្រយោជន៍ពីវគ្គសិក្សានេះបានឡើយ។ ដោយសារមានសំណួរ និង ចម្លើយ យើងនឹងអាចជួយអ្នកក្នុងការសម្រេចចិត្តយ៉ាងច្បាស់លាស់ជាមុន ថាតើអ្នកអាចមានលទ្ធភាពពេញលេញនឹងទទួលប្រយោជន៍ពីវគ្គសិក្សានេះឬទេ។ ក្នុងករណីខ្លះ គេសុំឲ្យអ្នកដាក់ពាក្យសុំចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្សាផ្តល់នូវសំបុត្រអនុញ្ញាតពីគ្រូពេទ្យ មុននឹងគេយល់ព្រមឲ្យចូលរួមវគ្គសិក្សា។
តើវិបស្សនាអាចព្យាបាលជំងឺផ្លូវកាយ ឬ ផ្លូវចិត្តបានឬទេ?
ជំងឺជាច្រើនបណ្ដាលមកពីការរំជួលចិត្តនៅខាងក្នុង។ បើការរំជួលចិត្តនេះត្រូវបានដកចេញហើយ ជំងឺទាំងឡាយនោះអាចត្រូវបានធូរស្រាល ឬ ជាស្រឡះ។ ប៉ុន្តែ ការរៀនវិបស្សនាគ្រាន់តែមានបំណងដើម្បីព្យាបាលជំងឺឲ្យជាតែប៉ុណ្ណោះ គឺជាកំហុសមួយ ហើយវាមិនដែលមានប្រសិទ្ធភាពទេ។ ជនណាម្នាក់ដែលសាកល្បងធ្វើយ៉ាងនេះ គឺនាំឲ្យខាតពេល ពីព្រោះជននោះមានបំណងផ្ចង់លើគោលដៅខុស។ វាអាចធ្វើឲ្យខូចប្រយោជន៍ខ្លួនឯងថែមទៀតផង។ ជននោះនឹងមិនយល់អំពីការចម្រើនកម្មដ្ឋានត្រឹមត្រូវផង ហើយនឹងមិនបានជាជំងឺរបស់ខ្លួនផងដែរទេ។
ចុះចំណែកជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត? តើវិបស្សនាធ្វើឲ្យជាជំងឺនេះឬទេ?
ជាថ្មីទៀត គោលបំណងរបស់វិបស្សនាមិនមែនសម្រាប់ព្យាបាលជំងឺឲ្យជាសះស្បើយទេ។ ជនណាម្នាក់ដែលបដិបត្តិវិបស្សនាពិតប្រាកដ គឺហាត់រៀនឲ្យសប្បាយរីករាយ ហើយឲ្យចិត្តមានលំនឹងគ្រប់កាលៈទេសៈ។ ប៉ុន្តែ ជនដែលធ្លាប់មានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ មិនអាចមានលទ្ធភាពបដិបត្តិបច្ចេកទេសនេះបានត្រឹមត្រូវ ហើយទទួលលទ្ធផលបានល្អដូចដែលយើងចង់បានទេ។ របស់ប្រសើរបំផុតចំពោះជនប្រភេទនេះ គឺធ្វើការជាមួយអ្នកឯកទេសខាងសុខភាព។ គ្រូបង្ហាត់វិបស្សនាគឺជាអ្នកជំនាញខាងការចម្រើនកម្មដ្ឋាន មិនមែនអ្នកឯកទេសខាងជំងឺសរសៃប្រសាទទេ។
តើវិបស្សនាអាចធ្វើឲ្យមនុស្សបាត់លំនឹងចិត្តឬទេ?
មិនមែនទេ។ វិបស្សនាបង្រៀនអ្នកឲ្យមានសតិដឹង និង មានចិត្តឧបេក្ខា គឺចិត្តមានលំនឹងនៅគ្រប់សភាពចុះឡើងនៃជីវិត។ ប៉ុន្តែ បើជនណាម្នាក់មកចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្សាដោយលាក់បាំងបញ្ហារំជួលចិត្តខ្លាំងរបស់ខ្លួន ជននោះមិនអាចនឹងមានលទ្ធភាពយល់បច្ចេកទេស ឬ បដិបត្តិបច្ចេកទេសឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដើម្បីទទួលលទ្ធផលដែលគេចង់បាននុះទេ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ការដែលឲ្យយើងដឹងអំពីប្រវត្តិនៃបញ្ហារបស់អ្នកគឺសំខាន់ណាស់ដើម្បីឲ្យយើងអាចវិនិច្ឆយថាតើអ្នកនឹងទទួលប្រយោជន៍ពីវគ្គសិក្សានេះឬទេ។
តើខ្ញុំត្រូវតែជាពុទ្ធសាសនិកជនឬ ទើបខ្ញុំបដិបត្តិវិបស្សនាបាន?
មនុស្សមកពីសាសនាយ៉ាងច្រើន ឬ ឥតសាសនា បានឃើញថាវគ្គសិក្សាចម្រើនកម្មដ្ឋាននេះ ជួយគេ ហើយមានប្រយោជន៍ផង។ វិបស្សនាជាសិល្ប៍សាស្ត្រនៃការរស់នៅ គឺជារបៀបនៃការរស់នៅមួយ។ ថ្វីបើវិបស្សនាជាខ្លឹមសារនៃការបង្រៀនរបស់ព្រះពុទ្ធក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែវិបស្សនាមិនមែនជាសាសនាទេ ផ្ទុយទៅវិញ វិបស្សនាគឺការបណ្តុះបណ្តាលតម្លៃមនុស្សលោកដែលនាំឲ្យមានការរស់នៅល្អសម្រាប់ខ្លួនឯងផង និង សម្រាប់អ្នកឯទៀតផងដែរ។
តើហេតុដូចម្តេចបានជាខ្ញុំត្រូវតែស្នាក់នៅពេញទាំង 10 ថ្ងៃ?
វិបស្សនាត្រូវបង្រៀនមួយដំណាក់ម្តងៗ ដោយមានដំណាក់ថ្មីៗទៀតរៀងរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់ទីបញ្ចប់នៃវគ្គសិក្សា។ បើអ្នកឈប់មុនពេលកំណត់ អ្នកមិនបានរៀនបច្ចេកទេសនេះពេញលេញឡើយ ហើយមិនបានផ្តល់ឱកាសឲ្យបច្ចេកទេសនេះផ្តល់ប្រយោជន៍ដល់អ្នកដែរ។ ហើយម្យ៉ាងទៀត ដោយបដិបត្តិយ៉ាងខ្លាំងក្លា អ្នកចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្សាបានផ្តួចផ្តើមនូវដំណើរការដែលបានសម្រេចប្រយោជន៍ដោយសារការបំពេញវគ្គសិក្សាទាំងស្រុង។ ការចាកចោលវគ្គសិក្សាមុនទីបញ្ចប់ មិនគួរធ្វើឡើយ។
តើវាមានគ្រោះថ្នាក់ឬទេ ក្នុងការចាកចេញពីវគ្គសិក្សាមុនពេលកំណត់?
ចំណុចសំខាន់គឺថាការឈប់មុនពេលបញ្ចប់ជាការខ្វះខាតចំពោះខ្លួនអ្នកផ្ទាល់។ អ្នកមិនផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្លួនអ្នកដើម្បីរៀនបច្ចេកទេសឲ្យបានពេញលេញ ហើយដោយហេតុនេះ អ្នកមិនអាចយកវាមកអនុវត្តក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃបានដោយជោគជ័យទេ។ អ្នកបានបញ្ឈប់ការសិក្សានៅពាក់កណ្តាលផងដែរ ដោយមិនបានឲ្យការសិក្សាទៅដល់ទីបញ្ចប់ត្រឹមត្រូវ។ ដោយត្រឡប់ទៅផ្ទះមួយ ឬ ពីរថ្ងៃមុន អ្នកបានបង្ខាតពេលដែលអ្នកបានចំណាយ។
ចុះចំណែកថ្ងៃទី 10 នៅពេលដែលអនុញ្ញាតឲ្យនិយាយគ្នា ហើយការចម្រើនកម្មដ្ឋានហ្មត់ចត់ត្រូវឈប់ តើខ្ញុំអាចទៅផ្ទះបានឬទេ?
ថ្ងៃទី 10 គឺជាថ្ងៃផ្លាស់ប្តូរមួយយ៉ាងសំខាន់សម្រាប់ឲ្យអ្នកត្រឡប់ទៅរកការរស់នៅជាប្រក្រតីវិញ។ ឥតមានអ្នកណាម្នាក់ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះនៅក្នុងថ្ងៃនោះទេ។
